Stacja 16 to najnowszy komiks mistrza z Belgii - Hermanna (scenariusz napisał jego syn, Yves H.). Z okazji premiery komiksu Polskę odwiedził Autor, a nasi recenzenci zachwycają się wydaniem komiksu i grafikami ale trochę marudzą na scenariusz.
Komiks wydaliśmy w tzw. francuskim formacie, czyli ma aż 32 cm wysokości, zatem niesamowite plansze Hermanna zobaczycie dokładnie jak nigdy dotąd.
Independent.pl - Andrzej Kłopotowski - Z przyjemnością ogląda się plansze Hermanna. W „Stacji 16” ograniczył swoją paletę kolorystyczną - znaną dobrze ze wspomnianego już cyklu o rycerzu Aymarze - do tak naprawdę kilku zaledwie barw, pojawiających się na okładce. Dzięki temu oddał klimat dalekiej północy.
Onet.pl - Marcin Kamiński - "Stacja 16" to komiks z niewykorzystanym potencjałem. Mimo obiecującego początku historia dość szybko staje się schematyczna. Bazując na sprawdzonych i znanych z dziesiątek innych dzieł rozwiązaniach scenarzysta Yves H. (prywatnie syn Hermanna) stworzył fabułę, którą co prawda szybko się chłonie, ale i równie szybko się zapomina. Jak na horror "Stacja 16" jest umiarkowanie przerażająca, a jak na sci-fi wtórna aż do bólu.
Komiks broni się jednak od strony graficznej.
Hatak.pl - Mirosław Skrzydło - Zimna, w zdecydowanej większości utrzymana w szarości kolorystyka, wiernie oddane stroje żołnierzy czy wyciągnięty wprost z czasów Stalina wystrój bazy świadczą o precyzyjności znakomitego rysownika i jego fachowym przygotowaniu. Sama okładka rzeczonej pozycji to prawdziwa perełka, niejako sugerująca zawartość komiksu.
Esensja - Sebastian Chosiński - Fabularnie Yves H. połączył w „Stacji 16” historię spod znaku „Coś” Johna Carpentera z bardzo popularnymi w ostatnich latach opowieściami o zombie; do tego dorzucił jeszcze postać szalonego naukowca i ot, cały koncept. Inna sprawa, że żonglując utartymi schematami, zrobił to na tyle sprawnie, że komiks czyta się z dużym zainteresowaniem, choć o jakimś wielkim zaskoczeniu mówić raczej nie można.
WAK - Dariusz Cybulski - Podsumowując. Komiks ten umiejętnie gra na nucie paradoksu czasowego, jest sugestywnie pełen grozy, brutalności, a scenariusz i rysunki współgrają w jedną całość. Najbardziej spodoba się osobom lubiącym atmosferę fantastycznych podroży do bram horroru, s-f, postapo, brudnych dziwnych mrocznych konstrukcji, i koneserom wymienionych wcześniej filmów. "Stacja 16" skrywa niewąską tajemnice!
Ziniol - Dominik Szcześniak - Ta nie najlepsza, do bólu schematyczna historyjka ma jednak duży plus, wydatnie podkreślony przez polskiego wydawcę dużym formatem albumu - są to rysunki Hermanna, piękne, szczegółowe, momentami zapierające dech w piersiach. Edytorska precyzja pozwala traktować "Stację 16" jako artbook Hermanna, na którym warto zawiesić oko. Na scenariusz natomiast należy spuścić kurtynę milczenia.
Rękopis znaleziony w Arkham - Nie będę tu „Stacji 16” na siłę polecał, bo skoro zgarnęła szereg negatywnych opinii, to pewnie oznacza, że nie jest to komiks, który trafia w gusta polskiego czytelnika. Niemniej, warto zauważyć, że mało który horror uznawany jest u nas za wartościową pozycję, więc zaryzykowałbym tezę, że problem leży jednak w odbiorcach. Według mnie „Stacja 16” to kawał przyzwoitej rzemieślniczej roboty i szczerze powiem, że mimo okropnych upałów zmroziła mi dupę do kości.
Kolorowe Zeszyty - Kuba Oleksak - Pod względem graficznym album prezentuje się więcej, niż solidnie. Ale nie można się dziwić, skoro autorem oprawy wizualnej jest Hermann. Artysta za pomocą ograniczonej palety barw w świetny sposób oddaje przeszywający mróz arktycznego pustkowia. W porównaniu z „Wieżami” jego kreska jest jeszcze bardziej swobodna, choć nie odchodzi o realistycznej ortodoksji. W paru miejscach aż chciałoby się, żeby Hermann nieco dłużej posiedział nad planszą, ale w przeciwieństwie do pracy jego syna, nie mogę mieć do niego absolutnie żadnych zarzutów.
Na koniec audycja Prosto z kadru i tu - bardzo pozytywnie. Zatem - sami musicie się przekonać!
